John Taylor Gatto era profesor de literatura inglesa nos USA e foi premiado como Mellor Profesor do Ano tres veces, pero en 1991 despois do terceiro e último premio escribiu unha carta que foi publicada no New York Times que titulou: "Pode que sexa un mestre, pero non son un educador" que era unha crítica desoladora contra o sistema de ensino. Despois disto deixou o seu traballo e dende entón adícase a dar conferencias sobre como salvar o sistema educativo, a defender o Ensino en familia...Aquí tedes a carta:
Pode que sexa un mestre, pero non son un educador
Ensinei na escola pública durante 26 anos pero xa non podo facelo máis. Durante anos, pedín ao Consello de Educación local e ao superintendente que me deixase ensinar un currículum que non fixese dano aos alumnos, pero eles teñen outras cousas de que ocuparse. Así que vou dimitir, creo.cheguei aos poucos a comprender o que significa realmente ensinar: un currículum de confusión, oposición da clase, xustiza arbitraria, vulgaridade, rudeza, falta de respecto á intimidade, indiferenza á calidade, e total dependencia. Ensino como encaixar nun mundo no que eu non quero vivir.
Simplemente, non podo facelo máis. Non podo ensinar a nenos que esperan que lles digan o que teñen que facer; non podo ensinar a persoas que deixan o que están facendo cando soa un timbre; non podo persuadir aos nenos para sentir xustiza na súa clase cando non a hai, e non podo convencer aos nenos de que crean que os mestres teñen segredos valiosos que eles poderán conseguir se seguen as nosas disciplinas. Non é certo.
A Educación do Goberno é a aventura máis radical da historia. Mata a familia ao monopolizar as mellores etapas da infancia e ao ensinar a non respectar o fogar e aos pais.
Unha esaxeración? Apenas. Os pais non teñen a intención de participar na nosa forma de educación, todo o contrario. As miñas ordes como mestre de escola son facer que os nenos encaixen nun sistema de adestramento animal, non axudar a que cada un atope o seu particular camiño.
O anteproxecto completo do procedemento que segue a escola é exipcio, non grego nin romano. Nace da fe en que o valor humano é un ben escaso, representado simbólicamente pola estreita cima dunha pirámide.
Esa idea pasou á historia americana a través dos Puritanos. Atopa a súa representación "científica" na Bell Curve, ao longo da cal o talento repártese supostamente por algunha Lei de Ferro da bioloxía.
É unha idea relixiosa e as escolas son a súa igrexa. A cidade de Nova York contrátame como sacerdote. Eu ofrezo rituais para manter acurralada a herexía. Proporciono información para xustificar a pirámide celestial.
Sócrates previu que se o ensino convertíase nunha profesión formal sucedería algo así. O interese profesional sérvese mellor se o fácil móstrase coma se fose difícil; se se subordina o laico ao sacerdocio. A escola converteuse demasiado vitalmente nun proxecto de traballos, nun contratista e unha protectora da orde social para que poida permitirse que sexa reformada. Ten aliados políticos que vixían a súa marcha.
Ese o motivo de que as reformas veñan e vaian sen que haxa moitos cambios. Ata os reformadores non poden imaxinar unha escola moi distinta.
David aprende a ler á idade de catro; Raquel, á idade de nove: se o desenvolvemento é normal, cando ambos teñan 13, non se poderá dicir cal dos dous aprendeu primeiro -a extensión dos cinco anos non significa nada en absoluto. Pero na escola etiquetarán a Raquel como "incapacitada para a aprendizaxe" e a David frearano un pouco, tamén.
Por un soldo, fago que David dependa de min dicíndolle cando empezar e cando parar. Nunca superará esa dependencia. A Raquel identifícoa como mercancía de saldo, "educación especial". Logo duns poucos meses, quedará encerrada no seu sitio para sempre.
Nos 26 anos que estiven ensinando a nenos ricos e pobres, case nunca me atopei a un neno "discapacitado para a aprendizaxe"; case nunca me atopei tampouco cun "dotado". Como todas as categorías escolares, estes son mitos sagrados, creados pola imaxinación humana. Derivan de valores cuestionáveis que nunca examinamos porque preservan o Templo da Educación.
Ese é o segredo detrás dos exames con respostas curtas, os timbres, as clases de duración fixa, as clases divididas por idades, a estandarización, e todo o resto de relixión escolar que castiga a nosa nación.
Non hai un bo xeito de educarse; hai tantas como pegadas dactilares. Non necesitamos profesores certificados para facer que a educación ocorra... iso probablemente garante que non o faga.
Cantas probas máis fan falla? As boas escolas non necesitan máis diñeiro ou un ano académico máis longo; necesitan eleccións de libre mercado, variedade que fale para cada necesidade e corra riscos. Non necesitamos un currículum nacional, ou un exame nacional. Ambas iniciativas xorden da ignorancia de como aprenden as persoas, ou dunha deliberada indiferenza cara a iso.
Non podo ensinar así por máis tempo. Se vos decatades dalgún traballo no que non teña que facer dano aos nenos para gañarme a vida, facédemo saber. No outono estarei buscando traballo, creo.
.......................................................................................................................................
Para saber máis:
- Puede que sea un maestro, pero no soy un educador. Para ler en castelán.
- Historia Secreta del sistema educativo Underground History of American Education). Web onde podes ler o seu famoso libro traducido ó castelán.
- Aprendizaje Experiencial Vs. Escolarización Tradicional: Ideas Sobre Educación. O discurso tra-la aceptación do derradeiro premio como Mellor Profesor do Ano.
