Manda carallo!!

Compártovos unha paveirada que teño no meu poder dende fai miles de anos, ainda que seguro que moitos de vos a coñeceredes eu sempre voto un sorriso (ou dous) cando o leo.

--------- o ---------

"O idioma galego é un dos mais ricos en matices, como idioma antigo que difícilmente é igualado por algún outro dos existentes; como proba diso existen vocábulos que traspasaron todas as fronteiras idiomáticas, converténdose en palabras universais aínda que mantendo a súa grafía e intensidade expresiva orixinais e dando, ao tempo, orixe a moitas outras palabras daquelas derivadas, proba da súa forza expresiva.

Como exemplo, á vez que como rendida e xusta homenaxe, podemos analizar un dos vocábulos mais asombrosamente usado, dende logo por moitos motivos, dentro e fóra da nosa nación: a palabra CARALLO.

• CARALLO pronunciado de xeito sinxelo, sen énfasis nin intención, significa membro viril, órgano xenital masculino.
• CARALLO! como exclamación, pode ser de asombro, de admiración ou de asentimiento.

Entre os vocábulos derivados figuran como máis correntes:

• CARALLAZO: Contrariedade, golpe.
• CARALLADA: Troula.
• CARALLETE: Interxección.
• CARALLEAR: Andar de troula.
• CARALLÁN: Algareiro.
• CARALLUDO: Denota calidade.
• CARALLÓN: Denota cantidade ou lonxitude.
• ESCARALLADO: Roto, dislocado.
• ESCARALLADIÑO: Agotamento.
• ESCARALLACIÓN: Colmo.
• ESCARALLAR: Estropear e tamén equivale a morto de risa.
• ESCARALLANCIA: Punto de menopausia.

En moitas ocasións emprégase como muletilla conversacional, comodín de frases longas, ou de situacións apuradas:

• Entón chegou o Pepiño, e un servidor díxolle: Carallo Pepiño, qué carallo fas eiquí?

A variedade e riqueza de acepcións que ten o noso CARALLO, son case ilimitadas. O mesmo vale para engrandecer que para denigrar; para dicir que é bo como para o contrario; pode expresar cansazo, resignación, risa e unha infinidade de estados de ánimo segundo o contexto da frase en que está inserto.

• RESIGNACIÓN: Ai que carallo!
• INDIGNACIÓN: Que carallo!!
• CACHONDEO: Bo, carallo, bo!
• DESPLANTE: Vai ó carallo.
• INQUISITIVO: Que carallo é?
• CONTRARIEDADE: Tócache o carallo.
• CANSAZO: Deíxate de caralladas.
• OFENSA: Iste carallo é parvo.
• TEMPLANZA: Acóugache carallo!
• AMEAZA: Ven, carallo, ven.
• NEGACIÓN: Non, carallo, non.
• NEGACIÓN ROTUNDA: Nin carallo nin nada.
• XURAMENTO: Me cago non carallo!
• IRA: Me cago non carallo, carallo!!
• ALABANZA: É un home de carallo.
• DÚBIDA: Eu que carallo sei!! / O carallo vintenove.
• EXTRAÑEZA: Pero que carallo pasa?
• DESOBEDIENCIA, DESPREZO: Pásame por debaixo do carallo. / Impórtame un carallo
• ANIMOSO: Dalle, carallo, dalle.
• CAPRICHOSO: Saíume do carallo.
• CUALITATIVO: Non vale un carallo.
• VALORATIVO: Róncalle o carallo.
• FATALIDADE: Ten carallo a cousa!
• AGOTAMENTO: Xa estou ata o carallo.
• PICARDÍA: O caralliño.
• METEREOLOXÍA: Fai un tempo do carallo.
• LONXANÍA: No quinto carallo.

Para rematar, e como concesión á cultura hispanoamericana, reseñamos a frase:

• Manda carallo na Habana!

que parece foi pronunciada por Cristobal Colón precisamente cando os Reis Católicos mandárono ao carallo.

E como fin de estudo, do campo do folklore, escollemos aquela copla, coa que se remata toda carallada:

Ai vai, ai vai,
ai vai, carallo, ai vai ...