28 de agosto de 2008

Manda carallo!!

Compártovos unha paveirada que teño no meu poder dende fai miles de anos, ainda que seguro que moitos de vos a coñeceredes eu sempre voto un sorriso (ou dous) cando o leo.
--------- o ---------
"O idioma galego é un dos mais ricos en matices, como idioma antigo que difícilmente é igualado por algún outro dos existentes; como proba diso existen vocábulos que traspasaron todas as fronteiras idiomáticas, converténdose en palabras universais aínda que mantendo a súa grafía e intensidade expresiva orixinais e dando, ao tempo, orixe a moitas outras palabras daquelas derivadas, proba da súa forza expresiva.

Como exemplo, á vez que como rendida e xusta homenaxe, podemos analizar un dos vocábulos mais asombrosamente usado, dende logo por moitos motivos, dentro e fóra da nosa nación: a palabra CARALLO.
  • CARALLO pronunciado de xeito sinxelo, sen énfasis nin intención, significa membro viril, órgano xenital masculino.
  • CARALLO! como exclamación, pode ser de asombro, de admiración ou de asentimiento.
Entre os vocábulos derivados figuran como máis correntes:
  • CARALLAZO: Contrariedade, golpe.
  • CARALLADA: Troula.
  • CARALLETE: Interxección.
  • CARALLEAR: Andar de troula.
  • CARALLÁN: Algareiro.
  • CARALLUDO: Denota calidade.
  • CARALLÓN: Denota cantidade ou lonxitude.
  • ESCARALLADO: Roto, dislocado.
  • ESCARALLADIÑO: Agotamento.
  • ESCARALLACIÓN: Colmo.
  • ESCARALLAR: Estropear e tamén equivale a morto de risa.
  • ESCARALLANCIA: Punto de menopausia.
En moitas ocasións emprégase como muletilla conversacional, comodín de frases longas, ou de situacións apuradas:
  • Entón chegou o Pepiño, e un servidor díxolle: Carallo Pepiño, qué carallo fas eiquí?
A variedade e riqueza de acepcións que ten o noso CARALLO, son case ilimitadas. O mesmo vale para engrandecer que para denigrar; para dicir que é bo como para o contrario; pode expresar cansazo, resignación, risa e unha infinidade de estados de ánimo segundo o contexto da frase en que está inserto.
  • RESIGNACIÓN: Ai que carallo!
  • INDIGNACIÓN: Que carallo!!
  • CACHONDEO: Bo, carallo, bo!
  • DESPLANTE: Vai ó carallo.
  • INQUISITIVO: Que carallo é?
  • CONTRARIEDADE: Tócache o carallo.
  • CANSAZO: Deíxate de caralladas.
  • OFENSA: Iste carallo é parvo.
  • TEMPLANZA: Acóugache carallo!
  • AMEAZA: Ven, carallo, ven.
  • NEGACIÓN: Non, carallo, non.
  • NEGACIÓN ROTUNDA: Nin carallo nin nada.
  • XURAMENTO: Me cago non carallo!
  • IRA: Me cago non carallo, carallo!!
  • ALABANZA: É un home de carallo.
  • DÚBIDA: Eu que carallo sei!! / O carallo vintenove.
  • EXTRAÑEZA: Pero que carallo pasa?
  • DESOBEDIENCIA, DESPREZO: Pásame por debaixo do carallo. / Impórtame un carallo
  • ANIMOSO: Dalle, carallo, dalle.
  • CAPRICHOSO: Saíume do carallo.
  • CUALITATIVO: Non vale un carallo.
  • VALORATIVO: Róncalle o carallo.
  • FATALIDADE: Ten carallo a cousa!
  • AGOTAMENTO: Xa estou ata o carallo.
  • PICARDÍA: O caralliño.
  • METEREOLOXÍA: Fai un tempo do carallo.
  • LONXANÍA: No quinto carallo.
Para rematar, e como concesión á cultura hispanoamericana, reseñamos a frase:
  • Manda carallo na Habana!
que parece foi pronunciada por Cristobal Colón precisamente cando os Reis Católicos mandárono ao carallo.

E como fin de estudo, do campo do folklore, escollemos aquela copla, coa que se remata toda carallada:
Ai vai, ai vai,
ai vai, carallo, ai vai ...